20 Haziran 2008 Cuma

SON İSTANBUL



Evet bir Murathan Mungan kitabı okundu,Son İstanbul...Kitabı 05.03.l995 yılında almışım ,O dönemde daha çok şiirlerine merak salmıştım ,Kadından Kentler 'in ardından kitaplığımı karıştırırken rastlaştık,Son İstanbul iki ayrı hikaye den oluşuyor,ilk kısım Dört Kişilik Bahçe ,kahramanlarımız Afife Reşat Hanım,kızı Fatma Aliye(evlenmemiş ve ailesi ile ellerinde kalan son varlık olan konakta yaşayıp,çalışarak aileye katkı sağlamaktadır) ,Server Nüvit Paşa(kendi halinde Nerime Sultan a olan aşkının hatıraları ile yaşamaktadır) ,küçük kardeş Talia(evlenmek için evden kaçmış fakat mutluluğu yakalayamamış ve boşanmak üzere tekrar evine dönmüştür),ilk hikayeden alıntılar ''...Ben de biliyorum her şeyin değiştiğini,ben de görüyorum.Dahası bu altüst olmanın acılarını yaşıyorum.Hem de nasıl....Ne var ki her şey böylesine acımasızca mı değişmeli?Böylesine akıl dışı mı ?Dünya değişecek diye her şey ama her şey feda edilmeli mi? Eski güzelliklerden hiçbir şey ,ama hiçbir şey yaşatılmamalı mı? İşte bunu soruyorum sana.Sana ve yaşadığımız şu lanet olası çağa soruyorum.
İkinci kısımda da içiçe insan hikayeleri var.İkinci kısımdan da benim altını çizdiklerimden alıntılar
''Kimse niye ağladığını bilmezdi onun,zaten hangimiz kederimizin sırrına varmıştık ki?...(dansöz Müberra)
Ahh korkularımız!...anlamadan korktuklarımız...
İlk olarak ayaklarının ıslandığını duyumsadı.(Sürahi elinden kaymış,büyük bir şangırtıyla tuzla buz olmuştu.Kırık cam parçaları dağıldı dört bir yana)Oda bomboştu,yatağının eteklerinde terlikleri duruyordu (Terlikleri tanıdı) Belli ki aceleyle yorganı üzerinden atmış,telaşla dışarı fırlamıştı.(terliklerini bile giymemişti.Bu denli korkak mıydı? babası? Ve odalarının önünden geçip gitmişti)

Hiç yorum yok: